Ni Bezonas "Novan Senton", kaj Novan Tonon, en Esperantio

Mi hieraŭ legis artikolon pri la temo de Esperanto. La originala artikolo eldoniĝis en la angla. Jen sube mia Esperanto-traduko de ĝi. Tio ĉi artikolo mem ne estas tiom malbona afero, sed ĝi disigas kelkajn ideojn, kiujn mi ankaŭ alie aŭdis. Mi ne kunkordas kun multaj da ĉi tiuj ideoj. Mia problemo estas precipe kun la emfazo kaj tono, ne kun la tuta ideo mem. Post la artikolo mi aldonos miajn proprajn komentojn.

La Fungo celas instrui Esperanton al dek milionoj da homoj

Emmen, Nederlandio, 31 de januaro/PRNewswire

La nederlanda evento-agentejo La Fungo langĉis tutmondan kampanjon sur la interreto por instrui Esperanton al 10 miliono da homoj. Laŭ la iniciatantoj, tiu ĉi universala lingvo ne meritas esti ignorata, ĉar ĝi estas la plej facila kaj la plej praktika lingvo per kiu homoj povas komunikiĝi.

La problemo estas ke preskaŭ neniu parolas la lingvon, kaj tial vidas homoj neniun kialon lerni ĝin. Por ŝanĝi ĉi tiun tendencon, lanĉis la Fungo la novan ttt-ejon www.mondocivitano.net . Vizitantoj estas petataj plenigi retkarton por promesi ke ili lernos Esperanton se dek milionoj da aliaj homoj promesas fari same. La ttt-ejo enhavas ligilojn al senpagaj Esperanto-kursoj.

La ideo por Monda Civitano venis el la originala inventanto, Doktoro Zamenhof, kiu rekonis la malsube deklarita fundamentan problemon.

Laŭ La Fungo, la estra rolo de la angla malkreskos kiam anglaparolantaj landoj perdos ilian superregan ekonomian kaj politikan pozicion al Azio. Kiam oni uzas la anglan, denaskaj parolantoj ĉiam havos advantaĝon super homoj kun alia denaska lingvo, kiuj inklinas vidi ĝin [la anglan] kiel entrudiĝo de ilia propra lingvo.

Esperanto estas desegnata kiel alternativa universala lingvo apud onia denaska lingvo. Ĝi havas facilajn gramatikajn regulojn kaj preskaŭ neniujn esceptojn. Oni povas facile formi aŭ krei novajn vortojn. Tial oni ne bezonas akiri grandan vortprovizon.

“Por kelkaj homoj haavas Esperanto tedan molan-sektoran bildon. Oni konektas ĝin kun ĉiuj tajpoj de idealismo. Ni rigardas ĝin en praktika senco. Ĝi estas tutsimple tre utila lingvo,” diras R. Veenema de La Fungo. “Ĝi estas pli facile lernebla ol la angla aŭ iu ajn lingvo. Krome, ĝi ne estas indiĝena lingvo. Kelkfoje mi scivolas, kial Esperanto ankoraŭ ne estas universala lingvo. Kial oni devas komplikigi aferojn tiel?”

Li postulas ke kreskanta Esperanto-parolanta popolamaso povas iĝi de komercia intereso al dissendejoj kaj ĵurnaloj. Eĉ Eurovision Kantokonkurso en Esperanto estas eblo. Laŭ li iĝos Esperanto sukceso, kiam ĝi iĝas pli atraktiva komercie. Por promovi tiun ĉi kampanjon vendos Mondo Civitano braceletojn.

Por pli da informo: www.mondacivitano.net

Jen miaj responsoj:

1. "Laŭ La Fungo, la estra rolo de la angla malkreskos kiam anglaparolantaj landoj perdos ilian superregan ekonomian kaj politikan pozicion al Azio."

Legante tiun ĉi artikolon ne estas la unua fojo ke mi auxdis la kredon je la "venonta morto de la angla". Ŝajnas al mi ke multaj Esperantistoj pensas tielmaniere.

Mi eĉ sentas ke kelkaj Esperantistoj volas ke tio okazos. Por promovi Esperanton, ĉu mi devas kredi je la malkresko de mia denaska lingvo? Mi pensis ke Esperanto devas koekzisti kun aliaj lingvoj, ne ke Esperanto profitas, kiam aliaj lingvoj malkreskas.

Oni ankaŭ ne forgesu ke kelkaj Esperantistoj parolas denaske la anglan. Oni parolas pri la angla lingvo kiel ĝi estas la malamiko de Esperanto. Mi diras ke Esperantistoj ne devas tiom interesiĝi je la rolo de la angla aŭ de iu ajn nacia lingvo. Eĉ se oni intencas bone, ĝi sonas konfliktema.

Oni parolas pri la problemoj de la angla lingvo. Oni devas anstataŭ paroli pri la problemoj kun "naciaj lingvoj". Ĝi estas precipe problemo de tono. Ankaŭ Claude Piron faris la saman eraron kiam li kritikadis la anglan. Vidu lian lastatempan vidbendon.

Mi ankaŭ rimarkis ke tiuj kritikantoj de la angla mem ne suferas sub la angla. La originala verzio de tiu ĉi artikolo eldoniĝis en la angla. Mi devis traduki ĝin en Esperanto. Claude Piron ankaŭ faris lian vidbendon angle.

Eĉ se perdas la angla ĝian rolon, kio tiam okazos? Unue, oni elektus alian nacian lingvon, ne Esperanton. Ĉu la ĉina lingvo estas pli bona elekto? La ĉina ankaŭ estas tre malfacila. Sed se multaj da uloj pensas ke ili gajnos monon, ili lernos ĝin. Lernantoj en la tuta mondo havos problemojn kun ĝi, kiel ili nun havos malfacilaĵojn kun la angla. Esperanto estas bonsenca elekto, sed vi ĉiam devos konvinki novulojn lerni ĝin.

Oni ankaŭ ne devas forgesi la historion de dominantaj lingvoj. En la tempo de Zamenhof estis la franca tre grava internacia lingvo. La franca perdis sian rolon al la angla. Ĉu la situacio de Esperanton ŝanĝis? Oni ankaŭ ne forgesu ke en la historio, gravaj internaciaj lingvoj havas uzon, eĉ longe post la morto de la povo de iliaj registaroj. Oni uzis la latinan proksimume dum 1,300 da jaroj post la fino de Romo kiel imperio, mimimume en skribado kaj legado. En partoj de orientazio oni uzis nur ĉinajn ideogramojn eĉ jarcentoj post oni inventis memstarajn alfabetojn por la lingvoj de tiuj landoj. La franca perdis sian posicion al la angle, speciale post la dua mondmilito, sed ĝi ankoraŭ viglas, kaj oni povas uzi ĝin sur preskaŭ ĉiu kontinento. Fine, en Azio iĝas ankaŭ Barato vigla kaj pova lando. Kaj en Barato oni tre ofte uzas la anglan.

Tutsimple, se la angla lingvo restos grava aŭ ne ne afektos Esperanton. La historio de la epoko, dum kiu Esperanto jam ekzistis, ankaŭ montras ke tiŭ ĉi ideoj pri naciaj lingvoj tute ne pravas. Kial oni atakas unu denaskan lingvon?

2. "Por kelkaj homoj havas Esperanto tedan molan-sektoran bildon. Oni konektas ĝin kun ĉiuj tajpoj de idealismo. Ni rigardas ĝin en praktika senco."

Kun tuta respekto, se vi rigardas ĝin en praktika senco, vi ne estus skribinta la punkton, kiu mi diskutis en mia unua respondo. Oni ne komparu Esperanton kun aliaj lingvoj. Tio vere ne estas praktika. Mia unua respondo montras, laŭ mi, kial multaj da homoj pensas ke Esperantistoj estas nerealecaj idealistoj.

3. "Kelkfoje mi scivolas, kial Esperanto ankoraŭ ne estas universala lingvo. Kial oni devas kompliki aferojn tiel?"

Post mi Esperantiĝis, estis tre malfacila trovi aliajn Esperantistojn. Mi unue nur trovis tekstajn babilejojn. Nun mi estas en Esperanto-klubo. Sed mi devas demandi "Kiu komplikas aferojn?". Mi povas trovi lokojn uzi la francan, la germanan, kaj eĉ la nederlandan kun malpli da eforto.

Oni ankaŭ ne forgesu, ke ne ĉiuj volas lerni Esperanton. Ne ĉiuj zorgas aŭ eĉ interesiĝas pri lingvoj. Ĉu vi volas kulpigi ilin por ilia "elekto"?

4. "Li postulas ke kreskanta Esperanto parolanta popolamaso povas iĝi de komerca intereso al dissendejoj kaj ĵurnaloj...Laŭ li iĝos Esperanto sukceso, kiam ĝi iĝas pli atraktiva komercie."

Kio okazis kun Pola Radio? Komerca sukceso ne venos baldaŭ. Vendi braceletojn ankaŭ ne helpos. En Usono oni havas glumarkojn pri Esperanto, en la angla lingvo! Vi povas nur aĉeti ilin de Esperanto-organizacioj, ne en ĉiu vendejo.

Ankaŭ atraktiva al mi estas la ideo ke Esperanto restos plejparte nekomercia afero. Komerco=mono tutsimple. Se mi vojaĝas al alia lando, povas Esperantistoj persone montri ĝin al mi. Se oni pagas monon komercie, gvidisto povas montri al mi la landon en mia denaska lingvo, ĉu ne?

Ĉu mi vere volas legi spamojn en Esperanto? UEA aŭ aliaj organizacioj povus altigi iliaj aliĝokostojn, kaj uzi la monon por aĉeti reklamojn aŭ dissendtempon en medioj. Estas nur demando de mono, ĉu ne?

Kial ni ne faru kiel ni jam faras sur la reto? Vidbendoj kiel "Esperanto estas...". Ni jam havas retkursojn, podkastojn. Mi eĉ parolas Esperanton ĉiutage per Skajpo. Tiu E-promesa kampanjo samas al la metodo, kiu Zamenhof uzis pli ol cent jaroj antaŭe. Ni bezonas metodojn, kiuj montras ne ke 10 milionoj da homoj volas lerni Esperanton, sed metodojn kiuj montras ke kelkaj milionoj (aŭ eĉ kelkaj miloj) da homoj jam uzas ĝin. Ni devas emfazi ke Esperanto malsamas al aliaj lingvoj, ke ĝi estas unikva. Ni devas paroli pri la meritoj de Esperanto, ne pri la malmeritoj de la angla aŭ de aliaj lingvoj. Ni devas montri al la mondo kio estas Esperanto, kaj kial ni elektis ĝin. Ni devas montri al novuloj kaj lernantoj, ke Esperanto estas inteligenta elekto, ne ke la angla estas stulta elekto.

La Usona Biblioteko de Kongreso – Demokrata Instituto kun Multaj Surprizoj

Eniro al la Jefferson konstruaĵo, la Biblioteko de Kongreso

(Mi ekde nun havas duan blogon en Esperanto:
http://www.ipernity.com/home/34789)

La Usona Biblioteko de Kongreso troviĝas en Vaŝintono, DK, sur la Kapitola Monto, apud la Kapitolo (sidejo de la Kongreso - la Usona Parlamento), nature. Mi loĝis dum preskaŭ mia tuta vivo tre proksime, sed mi nur unufoje vizitis ĝin. Mi estis tiom juna, ke mi ne plu povis memori mian viziton.

Dum la lastaj tri da jaroj, mi estas laboranta en biblioteko. Pro tio mi reinteresiĝis viziti nian Bibliotekon de Kongreso. Mi vizitis ĝin kelkaj fojoj ekde lasta somero. Mi impresiĝis kaj membriĝis kiel leganto tie. Tio estas rajto de ĉiuj, kaj mi tre ĝojis fari tion.

Grandioza Halo

Alia halo, pli alte

La Tegmento

Ĉi tiujn fotojn mi faris dum mia lasta vizito je vendredo la 18a de januaro. Roland, amiko germana mia, kiu nun loĝas ĉi tie, ankaŭ volis viziti ĝin kaj membriĝi, ĉar li estas klasicisto (pri malnova Grekujo) kaj nun faras esploradon en Vaŝintono. Ni kune iris al la Biblioteko de Kongreso kaj faris la senpagan rondvojaĝon. La docento diris al ni multon pri la historio de la biblioteko kaj pri la signifo de la simboloj kaj bildoj. Mi nun montras al vi la plej interesajn bildojn kiuj mi faris tie.

Kiel vi povas vidi de la fotoj, oni konstruis la bibliotekon en la malfrua 19a jarcento. Ĉi tiu konstruaĵo (en miaj fotoj) estas la Jefferson-Konstruaĵo, kaj estas la plej grava. Oni donis ĝin la nomo nature de la tria Usona prezidanto Thomas Jefferson, kiu donis al tiu ĉi biblioteko multaj da liaj memaj libroj. En tiu ĉi konstruaĵo troviĝas la Main Reading Room (Ĉefa Legejo) kaj ankaŭ vera, pli ol 500 jaraĝa Gutenberga biblio! Vi ankaŭ povas vidi la unuan karton kun la nomo “Ameriko” skribita sur ĝi, farita ankaŭ en Germanio. La aliaj du konstruajoj nomiĝas Adams kaj Madison (de la prezidantoj John Adams kaj James Madison).

La Biblioteko de Kongreso (www.loc.gov) ekzistas por helpi al la Usona Kongreso kaj ĝiaj laborantaj kaj politikistoj, sed se oni sekvas la regulojn, ĉiu rajtas eniri kaj uzi ĝin. Oni ne rajtas preni librojn hejmen, oni devas esti silenta, oni devas lasi tornistrojn, pakaĵojn, kaj jakojn en vestejo, ktp. Vi legas librojn en legejoj, kaj bibliotekistoj pretas helpi al vi trovi ilin. La plejmulto da ili oni devas demandi, kaj oni portas ilin al vi en la legejo.

Mi jam havis la ŝancon de legi kelkajn librojn tie, kaj trovi multon da informoj. Tio estas tre grava demokrata rajto en Usono. Post mia unua vizito, mi trovis ke mi povis uzi la bibliotekon por trovi informojn pri tutaj da miaj interesoj. Ankaŭ pri Esperanto!

Mi trovis veran kopion de la angla traduko de la Unua Libro, eldonita je 1888 de Geoghan. Mi ankaŭ trovis libron en la germana lingvo (sur mikrofilmo) pri la uzado kaj bonaj punktoj de Esperanto ĝis la jaro 1924. Mi eĉ trovis unu el la unuaj libroj pri Volapuko, libro pri interlingvistiko (redaktita de Humphrey Tonkin), kaj libro pri la unua Volapuko-Kongreso je 1884. Mi ankaŭ legis la Fundamenton de Esperanto tie. Tiu ĉi biblioteko havas ja preskaŭ ĉiun eldonitan libron en la tuta mondo. Mi tie legis kelkajn librojn kiuj aĝas pli ol cent jaroj! Mi ankaŭ trovis informojn pri Armenio, lando kien mi planas iri. Pri Armenio mi trovis kelkajn librojn en la Afriko Kaj Mezoriento Legejo. La bibliotekisto kiu helpis al mi legas flue la kartvelan kaj la armenan, kaj pretis al mi anglalingvan ĵurnalon pri Armenio!

La bibliotekistoj helpis al mi trovi ne nur antikajn librojn, sed ankaŭ artikolojn sur retejaj informiloj. Mi surpriziĝis ke en tiu ĉi biblioteko oni havas la plej bonajn de la plej antikvajn kaj ankaŭ la plej novajn informilojn. La Biblioteko de Kongreso estas ne nur maljuna muzeo, sed ankaŭ praktika informejo. Jen mia lasta foto, pri mi antaŭ la eniro. Tiu ĉi biblioteko estas mia, kaj ankaŭ estas via!

Zamenhof-Tago en la Usona Ĉefurbo, 2007

Nia renkontejo sur la Kapitolo-Monto

Ĉi tiun renkonton de la Esperanto Societo de Vaŝintono ni faris pli aŭ malpli en nia normala maniero. Ni hodiaŭ renkontis trinki kafon sur la Kapitolo-Monteto en Cosi, nia kutima renkontejo, kaj ni samtempe festis Zamenhof-Tagon (unu tago malfrue). Ni ankaŭ diskutis la futuron de nia Esperanto Societo.

Jim Ryan legis kaj estris diskuton pri Zamenhof

Jim Ryan, nia prezidanto estris diskuton pri la vivo de la iniciatoro de Esperanto, L.L. Zamenhof. Por memorigi nin pri li kunportis Jim ĉi tiun belan trofeon (mi ne certas ke trofeo estas la plej propra vorto, sed vi povas mem vidi la foton dekstre) kun bildo de Zamenhof. Jim kunportis la libron Kaŝita Vivo de Zamenhof de N.Z. Maimon kaj legis direkte de ĝi. Li volis helpi al ni kompreni la kontekston de la vivo de Zamenhof kiel judo en Pollando en tiu tempo. La situacio tiam estis unika, kaj speciale malsama de la situacio por ekzemplo de judoj en Usono hodiaŭ. Post aŭdinte la legaĵojn ni diskutis ilin. Kiuj grupoj loĝis tiam en Bialistoko? Litovoj, Germananoj, Pollandanoj, Rusanoj, Judoj, kaj ĉiu grupo havis apartan lingvon. Kiujn lingvojn parolis Zamenhof kaj kiu estis lia vere denaska lingvo? (Estas konfliktantaj ideoj pri tio). Ni eĉ diskutis la signifon (vorte) de lia nomo kaj ĝian originon. Ŝajnas ke Zamenhof venas el Samenhof, germana nomo kiu signifas “semoplaco” aŭ “semejo”, kie oni tiam venis semon sur bazaro aŭ vendoplaco.

Ĉifoje ni diskutis kiel plibonigi nian E-klubon

Post tio ni parolis pri nia klubo. La Esperanto Societo de Vaŝintono, estinta neaktiva dum kelkaj jaroj (ankaŭ dum la tempo ke mi eklernis Esperanton tri jaroj antaŭe), renaskiĝis ekzakte unu jaro antaŭe. Ni diskutis multajn organizaciajn aferojn, speciale la renovigon de nia ttt-ejo, kaj la ideojn de havi kluban blogaron kaj plibonigi niajn komunikilojn. Ĝi estis tre produktiva diskuto, kaj ni aŭdis multajn bonajn ideojn kaj sugestojn de ĉiuj. Mi havas la senton ke 2008 estos bona jaro por Esperanto en la Usona ĉefurbo!

Mi esperas al vi belajn festotagojn kaj novjaron.

Sincere via,

Daĉjo

Vespermanĝo kun Derek Roff

Derek Roff (maldekstre) kun Vilĉjo Wurzel

Mi hodiaŭ havis la honoron de vespermanĝante kun Derek Roff, bonkonita Esperantisto kiu vizitis Vaŝintonon el la Substato Nov-Meksiko je la fino de novembro kaj komenco de decembro.

Ĉeestante estis la organizantino de la renkonto, Erin Piateski, ŝia amikino Melissa el Kanado (neesperantisto), Derek Roff, Jim Ryan (prezidanto de la Esperanto-Societo de Vaŝintono), Vilĉjo Wurzel, Ralf Dumain, kaj mi.

Ni parolis pri multaj aferoj internaciaj kaj pri Esperanto. Ĝi estis interesa renkonto, kaj estis plezuro renkonti kun Derek Roff.

Ni manĝis en Etiopa restoracio. Tio estis iomete kompleksa, sed bongusta afero. Se vi memoras pli fruan blogaĵon de mi, mi ankaŭ manĝis en Etiopa restoracio lastsomere kun la vizitinto el Kimrio, Hillary Chapman. Tiu estis en Aleksandrio, antaŭurbo de Vaŝintono en Virginio. Por la renkonto kun Derek Roff, la Etiopa restoracio estis en la U-Strato Koridoro en Vaŝintono, DK mem.

De maldekstre dekstren: Melissa (vizitinto el Kanado), Erinjo Piateski, kaj Ralph Dumain

Etiopa manĝaĵo estas interesa afero. Ĉu vi vidas la buntajn manĝaĵojn? Ili staras sur krespoj, kaj aparte vi povas vidi aliajn krespojn. La apartajn krespojn vi prenas kunmane, kaj prenas la manĝaĵon kaj manĝas ĝin. La submanĝaĵajn krespojn vi ankaŭ povas manĝi, kune aŭ poste. Oni normale ricevas diversajn manĝaĵojn sur la krespoj. Tio estas unikva manĝmaniero.

Antaŭ kaj ankaŭ post ĉi tiu renkonto mi havis tre amuzajn kaj interesajn spertojn, kiuj montris al mi la veran utilecon de Esperanto. Mi renkontis Erinjon kaj Melissa-on antaŭ la restoracio, iom frue antaŭ la renkonttempo. Unu aĉulo venis al ni kaj ekparolis, petante por monoj. Li diris, ke li venis el Sierra Leon, kaj ke li bezonis iomete da mono. Ni parolis unu al la alia en Esperanto. Li staris kaj petis kelkaj fojoj, sed ni parolis en Esperanto. (Melissa, kiu ne parolas Esperanton, parolis en la hebrea lingvo). Post eble kvin minutoj, la aĉulo perdis intereson kaj forlasis.

Post la vespermanĝo mi iris hejmen. Kiam mi estis kondukiĝanta, mi haltis je malgranda vendejo. Tio estas vendejo, kiun mi regule vizitas, kaj mi ĉiufoje parolas kun la enhavanto. La enhavanto estas duon-grekano kaj duon-kurdano. Ŝajnas ke li parolas multajn lingvojn. Mi parolis al li pri Esperanto iomete, kaj li ŝajnis havi grandan intereson pri ĝi. Li fakte petis min por informacio. Kelkaj tagoj poste, mi kopiis por li kelkan informacion. Li estis tre dankema por tio.

Mi surpriziĝis ke en Usono, unu persono ne nur ne mokis min por mia intereso en Esperanto, sed fakte petis min por pli da informacio! Tio estas surprizinda en Usono, kvankam mi ne konas la situacion en aliaj landoj. Eble mi havas la potencialon helpi disigi Esperanton!

En la Piedspuroj de Zamenhof: Esperanto-Marŝado

Unu el multaj vidpunktoj en la Parko pri Grandaj Akvofaloj

La Esperanto-Societo de Vaŝintono plejparte faras tre simplajn renkontojn nuntempe. Unufoje ĉiumonate ni havas kafkuniĝon, kaj ni kelkfoje renkontas alilandajn gastojn por vesperajn aŭ semajnfinajn agadetojn.

Mi volis provi organizi alian tajpon pri agado, iomete pli granda. Hodiaŭŭ mi havis la ŝancon. La vetero estis ankoraŭ tre bela kaj varma, sed laŭ mia opinio ne tro varma. Mi tre interesiĝas pri marŝadi (piedvagi), kaj mi volis fari tion kun nia Societo.

Great Falls Park (La Parko pri Grandaj Akvofaloj) ofertis al mi bonan ŝancon por tio. Ĉi tiu parko tre proksimas al la urbo kaj la plej proksimaj antaŭurboj de Vaŝintono. Ĝi estas facile trovebla, kaj la vetero bonegis.

Ĉi tiu parko estas ne nur bela malstreĉejo, ĝi ankaŭ havas Esperanton-historion.

Je la jaro 1910 okazis en Vaŝintono, DK Universala Kongreso. L.L. Zamenhof ĉeestis en la kongreso. Oni scias bone, ke Zamenhof vizitis Great Falls Park-on dum tiu kongreso. Tial oni povus diri, ke ni pli aŭ iris en la piedspuroj de Zamenhof mem.

La parko havas du flankojn. Ĝi troviĝas sur la frontiero de la Substatoj Marialando (Maryland) kaj Virginio (Virginia). La Potomac River (la Potomako-Rivero) fakte estas la frontiero inter ĉi tiuj substatoj, kaj la parko enhavas partojn de la natura lando sur kaj ĉirkaŭ la rivero tie. Tial estas unu parto de la parko en la Substato Marialando, kaj la alia en la Substato Virginio. Por viziti en unu fojo la parkon, oni devas elekti flankon (ili ne estas konektataj). Ni elektis la Marialando-flankon. Ni ankaŭ pensis ke ĉi tiu flanko estis probable la flanko, kiun Zamenhof vizitis. La fakto estas, ke ni ne certe scias, kaj ankaŭ ne gravas. Se iu scias pli pri la detaloj ol mi, mi bonvenus respondon, ĉar mi ne povis trovi informacion pri la vizito de Zamenhof rete.

Je la komenco estas domo kun la parkoficejo. Ĝi apudstaras la C & O (Chesapeake and Ohio) Kanalon. Oni uzis tiun kanalon por transporti aĵojn orienten kaj okcidenten. Ĉi tiu foton mi faris sur la kanalo. Vi tie vidos tre facilan apudkanalan padon. Vi povas marŝi sur ĉi tiu pado dum kelkaj centoj da kilometroj, sed ni estis sur ĝi dum nur kelkaj minutoj. De la farpunkto de ĉi tiu foto estas la rivero kaj akvofalo maldekstre kaj malantaŭe.

Ni iomete marŝadis sur la Billy Goat Trail (Virkapro-Spuraro). Tie ni vidis iom pli pri la parko, sed ni ne estis sur ĝi dum longe. La plej bela parto de la parko estas sur la rivero. Estas aparta spuraro, kiu uzas ponton por iri sur insulo en la mezo pri la rivero.

Je la fino pri la spuraro, ni finfine vidis la akvofalojn, kaj tie mi ankaŭ faris ĉi tiun foton:

La lasta foto estas de ni apud la akvofala vidpunkto. De maldekstre: Jim Kingdon, Jim Ryan, mi, kaj Jed Meltzer:

Mi opinias ke la marŝado estis tre bona sukceso. La vetero estis iomete varma, sed perfekta. La atmosfero estis bonega. Ni bezonis iom da tempo por akiri la parkon, sed ne gravis, ĉar ni ne hastis. Ni ne volis aŭ necesis hasti. Ni parolis kaj ŝercis multe, kaj parolis unu al la alia pri niaj aliaj Esperanto-agadoj. Evidente konis Jed kelkajn Esperantistojn, kiujn mi konis nur tra la reto. Dum nia marŝado ni renkontis kaj vidis multajn aliajn ulojn-ĉi tiu parko estas ja tre populara. Mi ne certis, sed mi pensis ke mi aŭdis unu grupon parolanta pri ni. Ili diris ion kiel “Kio estas tiu lingvo? Mi pensas ke ili estas el Latinameriko – ĝi sonas kiel la hispana!”. Ni ridetis kaj diris nenion al ili.

Postmarŝade mi konduiris Jim Kingdon al la metro (trejn) stacio, kaj Jim Ryan kaj Jed kaj mi iris al koreia kafejo kaj trinkis malvarman “bobelon-teon”. Tio estas azia somera trinkaĵo – teo (multajn tajpojn da teoj oni povas elekti) kun glacio kaj tapioko. Mi refreŝiĝis. Ni parolis pri eblaj venontaj agadoj pri nia Esperanto-Societo.

Mi pensas ke la tago estis bona sukceso. Marŝado kun perfekta vetero kaj Esperanto-historia kunteksto. Mi esperas organizi aliajn marŝadojn en la venontaj monatoj!

Daĉjo

Eksterlandaj Geesperantistoj, Kiujn Mi Renkontis Ĉi-Jare

Niaj renkontoj kun eksterlandaj Esperantistoj estas tre malgrandaj sed bonaj.

Mi lastafoje skribis, ke mi volis skribadi pri miaj novaj spertoj kun Esperanto. Ĝis preskaŭ unu jaro antaŭe, miaj spertoj kun Esperanto entute estis tre limitaj. Lasta decembro rekomencis regulaj renkontoj de la Esperanto Societo de Vaŝintono. Ekde tiam mi havis kelkajn oportunojn renkonti samideanojn de aliaj landoj.

Kiel grupo, la Societo organizis neformalajn, mallongtempajn renkontojn kun samideanoj, kiuj jam estis en nia regiono, precipe por aliaj kialoj.

En Februaro, mi havis la ŝancon renkontiĝi kun Esperantisto el Irano kies nomo estas Ĝila. Kvar da ni renkontiĝis kun ŝi en kafejo en Springfield, Virginio por paroli dum unu tre malvarma vintra vespero. Tiu renkonto montris al mi la veran naturon de Esperanto-renkontoj. Ni estis tre malgranda grupo, sed ni venis el malproksimaj partoj de la regiono por renkonti kun ŝi. Mi vojaĝis du horoj per lokala trajno, kaj unu alia samideano kondukis du horojn de la regiono de Richmond, la ĉefurbo de la subŝtato Virginio. Ĝila ĝojis ke samideanoj venis el tiom malproksime por paroli.

Ni parolis pri Esperanto kaj ĝia uzado en niaj respektivaj landoj. Mi rimarkis, ke la situacio de Esperanto en multaj tiom malsimilas, kiel la landoj mem. Mi kunmalfacileco povas tute klarigi ĉi tion, sed nia diskuto tre malsimilis kun tiuj, kiuj mi antaŭe havis kun aliaj Irananoj en la angla. Ŝiaj perspektivoj pri tutaj aferoj, kaj ankaŭ pri Esperanto, estis interesegaj por mi. Ĉi tiu estis tre bona sperto.

En Junio mi renkontis kun Pavel Polnicky kaj lia edzino, el Ĉeĥio. Sinjoro Polnicky estas bonkonata Ĉeĥa Esperantisto. Vi povas legi pri liaj agadoj ĉi tie. Ili nin renkontis dum nia regula kafkuniĝo sur Kapitolo-Monto en Vaŝintono. De tie ni kune piediris tra parto de la urbo. Ni iris al galerio kaj promenadis tra la centro de Vaŝintono.

En tiu renkonto mi rimarkis kelkajn aĵojn pri la gesinjoroj Polnicky kaj niaj lokalaj samideanoj. Mi klare rimarkis ke la plejmulto da Esperantistoj estas similaj al mi – ili lernas fremdajn lingvojn, kaj emas vojaĝi (vidu mian unuan blogaĵon en Esperanto). Sinjoro Polnicky estis jam lerninta la anglan (kaj povis legi ĝin sur kelkaj afiŝoj kaj skribaĵoj), malgraŭ li ne parolis ĝin, minimume al ni. Li ankaŭ nature lernis la rusan. Sinjorino Polnicky ne parolis Esperanton, sed ŝi parolis iom da angla, kaj parolis tre bone la germanan. Pro tio, Jim Ryan kaj mi povis paroli kun ŝi en la germana. Unu Usonano, lokala samideano, estis jam lerninta iomete pri la ĉeĥa lingvo en la universitato, kaj parolis ĝin iomete kun la gesinjoroj Polnicky. Mi tiam rimarkis, ke Esperantistoj estas precipe lingvouloj. Tiu renkonto estis iomete babilturma afero, sed ni lernis interparoli, kaj ĝi funkciis tre bone. Ĉiu Esperantisto en la grupo parolis ne nur Esperanto, sed ankaŭ lian aŭ ŝian denaskan lingvon, kaj minimume unu aŭ du pli da lingvoj. Mi ĝojis esti en tiu tajpo da grupo. Tio memorigis min pri mia tempo en Germanio, kie multlingveco ankaŭ estas trepli ofta afero ol en Usono.

Mi ankaŭ tiam rimarkis ke malgraŭ kelkaj uloj estis jam lerninta la anglan, ili ne ĉiuj povas paroli ĝin flue aŭ kun facileco. Estas multaj da uloj, por kiuj Esperanto estas pli bona elekto. Esperanto estas ja trepli facila fremdlingvo ol la germana, aŭ speciale la irana aŭ la ĉeĥa, malgraŭ kelkaj Esperantistoj estas la tajpoj de uloj, kiuj lernus tiujn lingvojn. Eĉ se multaj Esperantistoj scipovas aliajn lingvojn, ili plejparte volas uzi Esperanton. Esperanto nin unuigas, kaj kelkfoje ebligas alimaniere neeblan komunikadon.

En Aŭgusto, mi partoprenis en renkonto kun Bill Chapman, samideano de Kimrio en Britio. Li estis en nia regiono kun lia kimra kantogrupo, ĉar ili faris koncertojn ĉi tie. Malgraŭ li nature ankaŭ parolas la anglan, ni parolis kun li tute en Esperanto. Ni vespermanĝis kune en Etiopa restoracio. Tio estis nova sperto por li. Ni parolis pri multaj aferoj, precipe pri la situacio pri la kimra lingvo en Kimrio, ktp. Mi rerimarkis ke multaj Esperantistoj havas similajn interesojn kiel mi. Esperanto estas ne nur lingvo, sed ankaŭ ilo por renkonti ulojn kun similaj interesoj, precipe kiuj parolas pli ol unu lingvo kaj vojaĝas.

Esperanto estas ne nur lingvo, sed ankaŭ socialilo. Esperanto mem estas interesa punkto pri diskuto kaj interŝanĝo de ideoj. Mi jam partoprenis en kelkaj programoj pri internacia gastado, vojaĝo, kaj laboro. Mi estis gasto en Germanio, kie mi parolis nur la germanan. Mi ankaŭ gastigis kelkajn germananojn en mia domo, kiuj parolis nur la germanan, ne la anglan (ankaŭ kelkajn, kiuj volis nur paroli la anglan). Mi ankaŭ gastigis japananon, kiu nebone parolis la anglan (kiam mi ankoraŭ ne scipovis la japanan). Pli malfrue, mi loĝis en Germanio (dum unu jaro) kaj en Japanio (dum tri jaroj), kaj mi parolas nun ambaŭ lingvojn. Pro tio mi opinias, ke Esperanto-renkontoj havas meman karakteron. Ili ne pli bonas aŭ malpli bonas ol ne-Esperanto renkontoj. Ili estas aliaj eblecoj, tutsimple. Kaj iliaj partoprenantoj similas al mi kaj faras similajn aferojn ke mi. Esperanto ne antataŭigas aliajn internaciajn agadojn. Ĝi aldonas al ili.

Dum la unuaj du jaroj post mia Esperantiĝo, mi havis nur limitajn ŝancojn uzi Esperanton. Sed en la lasta jaro, mi ekrimarkis la eblecojn de la internacia lingvo.

Nova libertempo, novaj spertoj

S*e**a**l*-koncerto en Junio 2007

Nun estas Junio, kaj relative malfrue venis la varma vetero. Kiam mi loĝis en Japanio, mi aŭdis ke la japananoj kredas, ke printempo estas la tempo de novaj komencoj, de renoviĝeco. Mi kredas kaj tio kelkfoje pravas. Mi finfine havas daŭran, stabilan laboron. Mi laboras preskaŭ ĉiam dum la samaj tagoj kaj tempoj (dumlonge mi ne havis tiun eblecon). Mi eĉ ricevas pagitan feriotempon. Pro tio mi nun havas tempon por nelaboraj agadoj. Mi ĵus rekomencis fari tiajn agadojn.

Ekde kelkaj jaroj mi ne vidis koncertojn. Mi havis bonan ŝancon en la pasinteco. Mi vidis koncertojn de Yes, Pink Floyd, The Rolling Stones, Rush, The Moody Blues, King Crimson, The Scorpions, Foreigner, kaj Journey. La malsuba foto estas de mia lasta koncerto kelkaj semajnoj antaŭe. Mi tiam vidis S*e**a*l**-on. La koncerto estis tre bona, kaj mi havis finfine la tempon, la monon por ĝojiĝi tie! Mi estis en la dekunua vico. En Aŭgusto mi vidos The Police. Ĉi tiu grupo ne koncertiĝis ekde pli ol dudek jaroj antaŭe. La koncerto de S*e**a*l memorigis min pri la kialoj, ke mi ŝatas koncertojn. La bonega kvalito de la muziko, la energio de la spektantoj kaj la muzikistoj, ktp. Mi jam forgesis tiujn sentojn, kaj havis en tiu ĉi koncerto la ŝancon resperti ilin.

Mi komencis reiri al konataj lokoj kaj trovi novajn lokojn por piedvojaĝi. Mi esperas, ke vi, miaj legantoj, ŝatas la fotojn! Mi ĉimomente malofte piedvojaĝas, kaj ĉiam tutsole. Eble, mi ankaŭ povos piedvojaĝi kun aliaj Esperantistoj. Mi vidos!

Ĝis nun mi ricevis preskaŭ kvar semajnojn da feriotempo. Tio estas pli ol mi havis en mia tuta vivo. En oktobro mi volas vojaĝi internacie (mi ne faris tion dum la lastaj tri jaroj). Tio estas alia ŝanco por nova sperto. Mi volas vojaĝi al Armenio. En Usono, Armenio estas relative nekonata lando. La armena lingvo ankaŭ estas prekaŭ nekonata ekster Armenaj imigrantoj al Usono. Pro tio mi aĉetis kompaktdiskokurson pri la armena lingvo. Mi ĝin trovas stranga, sed ankaŭ interesega! Ĵus hodiaŭ mi finis la duonon de la kurso. La kurso estas farita de Pimsleur, kaj mi tre ŝatas ĝian lernometodon. Oni aŭdas kaj parolas, kaj lernas sammaniere kiel infano. Mi vere lernas ion, pri kio mi neniam sciis. La armena lingvo estas la sola ankoraŭvivanta anatolia lingvo (konektita kun la frigia, urartia, lidia, ktp), unu subfamilio de la inda-eŭropa familio. Ĝi ne proksimas al aliaj lingvoj, eĉ aliaj inda-eŭropaj lingvoj kiel la angla, la rusa, la franca, ktp. La vortoj estas fremdaj, sed kun la Pimsleur-metodo, mi tre amuzas en mia lernado.

Mi ne nur trovis novan lingvon, sed ankaŭ novan lernmetodon. Ĉar mi laboras en publika biblioteko, mi nun scias pri aliaj metodoj pri lerni fremdan lingvon. Antaŭe mi lernis tradiciamaniere, en lernejo aŭ kun libroj. Multajn Pimsleur-kursojn havas la publikaj bibliotekoj ĉi tie, kaj mi planas uzi ilin. La publikaj bibiotekoj ĉi tie ankaŭ havas Rosetta Stone-on. Tiuj softvaroj estas tre multekostaj, sed en la bibliotekoj ĉi tie, oni povas uzi ilin senpage. Ĉu tio estas kredebla? De la biblioteko mi povas uzi Rosetta Stone-on kaj Pimsleur-on por relerni la rusan. Mi lernis la rusan en la universitato dekkvin jaroj antaŭe, kaj faris bone, sed mi forgesis multon. Mi povas relerni ĝin senpage, kun bonaj, modernaj materialoj. Mi volas relerni la rusan ĉar en Armenio oni ankaŭ multe parolas la rusan. Malgraŭ mi ankaŭ lernas la armenan, la rusa estas iom pli simpla afero, ĉar mi jam iomete lernis ĝin, kaj mi povas legi ĝian alfabeton. Eble en mia vojaĝo mi ankaŭ povos uzi Esperanton. Kiu scias?

Kun tiaj novaj komencoj kaj agadoj, mi rimarkis ke oni rajtas forĵeti antikvajn metodojn, kaj ankaŭ malbonajn, nekompetentajn instruistaĉojn. Pli ol ses monatoj antaŭe, mi provis rekomenci lerni la hispanan en la universitato, kaj mi havis la plej malbonan instruistaĉon, kiu ekzistas. Liaj metodoj estas malmodernaj. La plejmulto da tempo li koleriĝis kun ni, kaj parolis nur pri liaj klasejo-reguloj. Mi havas pli da povo elekti ol mi pensis. Mi havas la tempon, la povon, kaj elekton lerni tion, kion mi volas lerni. Kaj mi povas fari ĝin senpage (aŭ malmultekoste), kaj senŝtrese. Mi deziras ke mi sciis pri tiuj lingvolernoeblecoj tiam, kiam mi eklernis la japanan lingvon. Mi iris kaj eĉ vivis kaj laboris al Japanio, sed mi ne havis bonajn eblaĝojn lerni tiun lingvon. Do, mi nur eklernis la japanan tie, en Japanio. Mi havis malbonajn materialojn kaj metodojn, kaj mi pensis ke ĝi estis nefarebla. Ho, nun mi scias pli bone, kaj ne refaros la saman eraron.