En la Piedspuroj de Zamenhof: Esperanto-Marŝado

Unu el multaj vidpunktoj en la Parko pri Grandaj Akvofaloj

La Esperanto-Societo de Vaŝintono plejparte faras tre simplajn renkontojn nuntempe. Unufoje ĉiumonate ni havas kafkuniĝon, kaj ni kelkfoje renkontas alilandajn gastojn por vesperajn aŭ semajnfinajn agadetojn.

Mi volis provi organizi alian tajpon pri agado, iomete pli granda. Hodiaŭŭ mi havis la ŝancon. La vetero estis ankoraŭ tre bela kaj varma, sed laŭ mia opinio ne tro varma. Mi tre interesiĝas pri marŝadi (piedvagi), kaj mi volis fari tion kun nia Societo.

Great Falls Park (La Parko pri Grandaj Akvofaloj) ofertis al mi bonan ŝancon por tio. Ĉi tiu parko tre proksimas al la urbo kaj la plej proksimaj antaŭurboj de Vaŝintono. Ĝi estas facile trovebla, kaj la vetero bonegis.

Ĉi tiu parko estas ne nur bela malstreĉejo, ĝi ankaŭ havas Esperanton-historion.

Je la jaro 1910 okazis en Vaŝintono, DK Universala Kongreso. L.L. Zamenhof ĉeestis en la kongreso. Oni scias bone, ke Zamenhof vizitis Great Falls Park-on dum tiu kongreso. Tial oni povus diri, ke ni pli aŭ iris en la piedspuroj de Zamenhof mem.

La parko havas du flankojn. Ĝi troviĝas sur la frontiero de la Substatoj Marialando (Maryland) kaj Virginio (Virginia). La Potomac River (la Potomako-Rivero) fakte estas la frontiero inter ĉi tiuj substatoj, kaj la parko enhavas partojn de la natura lando sur kaj ĉirkaŭ la rivero tie. Tial estas unu parto de la parko en la Substato Marialando, kaj la alia en la Substato Virginio. Por viziti en unu fojo la parkon, oni devas elekti flankon (ili ne estas konektataj). Ni elektis la Marialando-flankon. Ni ankaŭ pensis ke ĉi tiu flanko estis probable la flanko, kiun Zamenhof vizitis. La fakto estas, ke ni ne certe scias, kaj ankaŭ ne gravas. Se iu scias pli pri la detaloj ol mi, mi bonvenus respondon, ĉar mi ne povis trovi informacion pri la vizito de Zamenhof rete.

Je la komenco estas domo kun la parkoficejo. Ĝi apudstaras la C & O (Chesapeake and Ohio) Kanalon. Oni uzis tiun kanalon por transporti aĵojn orienten kaj okcidenten. Ĉi tiu foton mi faris sur la kanalo. Vi tie vidos tre facilan apudkanalan padon. Vi povas marŝi sur ĉi tiu pado dum kelkaj centoj da kilometroj, sed ni estis sur ĝi dum nur kelkaj minutoj. De la farpunkto de ĉi tiu foto estas la rivero kaj akvofalo maldekstre kaj malantaŭe.

Ni iomete marŝadis sur la Billy Goat Trail (Virkapro-Spuraro). Tie ni vidis iom pli pri la parko, sed ni ne estis sur ĝi dum longe. La plej bela parto de la parko estas sur la rivero. Estas aparta spuraro, kiu uzas ponton por iri sur insulo en la mezo pri la rivero.

Je la fino pri la spuraro, ni finfine vidis la akvofalojn, kaj tie mi ankaŭ faris ĉi tiun foton:

La lasta foto estas de ni apud la akvofala vidpunkto. De maldekstre: Jim Kingdon, Jim Ryan, mi, kaj Jed Meltzer:

Mi opinias ke la marŝado estis tre bona sukceso. La vetero estis iomete varma, sed perfekta. La atmosfero estis bonega. Ni bezonis iom da tempo por akiri la parkon, sed ne gravis, ĉar ni ne hastis. Ni ne volis aŭ necesis hasti. Ni parolis kaj ŝercis multe, kaj parolis unu al la alia pri niaj aliaj Esperanto-agadoj. Evidente konis Jed kelkajn Esperantistojn, kiujn mi konis nur tra la reto. Dum nia marŝado ni renkontis kaj vidis multajn aliajn ulojn-ĉi tiu parko estas ja tre populara. Mi ne certis, sed mi pensis ke mi aŭdis unu grupon parolanta pri ni. Ili diris ion kiel “Kio estas tiu lingvo? Mi pensas ke ili estas el Latinameriko – ĝi sonas kiel la hispana!”. Ni ridetis kaj diris nenion al ili.

Postmarŝade mi konduiris Jim Kingdon al la metro (trejn) stacio, kaj Jim Ryan kaj Jed kaj mi iris al koreia kafejo kaj trinkis malvarman “bobelon-teon”. Tio estas azia somera trinkaĵo – teo (multajn tajpojn da teoj oni povas elekti) kun glacio kaj tapioko. Mi refreŝiĝis. Ni parolis pri eblaj venontaj agadoj pri nia Esperanto-Societo.

Mi pensas ke la tago estis bona sukceso. Marŝado kun perfekta vetero kaj Esperanto-historia kunteksto. Mi esperas organizi aliajn marŝadojn en la venontaj monatoj!

Daĉjo

Eksterlandaj Geesperantistoj, Kiujn Mi Renkontis Ĉi-Jare

Niaj renkontoj kun eksterlandaj Esperantistoj estas tre malgrandaj sed bonaj.

Mi lastafoje skribis, ke mi volis skribadi pri miaj novaj spertoj kun Esperanto. Ĝis preskaŭ unu jaro antaŭe, miaj spertoj kun Esperanto entute estis tre limitaj. Lasta decembro rekomencis regulaj renkontoj de la Esperanto Societo de Vaŝintono. Ekde tiam mi havis kelkajn oportunojn renkonti samideanojn de aliaj landoj.

Kiel grupo, la Societo organizis neformalajn, mallongtempajn renkontojn kun samideanoj, kiuj jam estis en nia regiono, precipe por aliaj kialoj.

En Februaro, mi havis la ŝancon renkontiĝi kun Esperantisto el Irano kies nomo estas Ĝila. Kvar da ni renkontiĝis kun ŝi en kafejo en Springfield, Virginio por paroli dum unu tre malvarma vintra vespero. Tiu renkonto montris al mi la veran naturon de Esperanto-renkontoj. Ni estis tre malgranda grupo, sed ni venis el malproksimaj partoj de la regiono por renkonti kun ŝi. Mi vojaĝis du horoj per lokala trajno, kaj unu alia samideano kondukis du horojn de la regiono de Richmond, la ĉefurbo de la subŝtato Virginio. Ĝila ĝojis ke samideanoj venis el tiom malproksime por paroli.

Ni parolis pri Esperanto kaj ĝia uzado en niaj respektivaj landoj. Mi rimarkis, ke la situacio de Esperanto en multaj tiom malsimilas, kiel la landoj mem. Mi kunmalfacileco povas tute klarigi ĉi tion, sed nia diskuto tre malsimilis kun tiuj, kiuj mi antaŭe havis kun aliaj Irananoj en la angla. Ŝiaj perspektivoj pri tutaj aferoj, kaj ankaŭ pri Esperanto, estis interesegaj por mi. Ĉi tiu estis tre bona sperto.

En Junio mi renkontis kun Pavel Polnicky kaj lia edzino, el Ĉeĥio. Sinjoro Polnicky estas bonkonata Ĉeĥa Esperantisto. Vi povas legi pri liaj agadoj ĉi tie. Ili nin renkontis dum nia regula kafkuniĝo sur Kapitolo-Monto en Vaŝintono. De tie ni kune piediris tra parto de la urbo. Ni iris al galerio kaj promenadis tra la centro de Vaŝintono.

En tiu renkonto mi rimarkis kelkajn aĵojn pri la gesinjoroj Polnicky kaj niaj lokalaj samideanoj. Mi klare rimarkis ke la plejmulto da Esperantistoj estas similaj al mi – ili lernas fremdajn lingvojn, kaj emas vojaĝi (vidu mian unuan blogaĵon en Esperanto). Sinjoro Polnicky estis jam lerninta la anglan (kaj povis legi ĝin sur kelkaj afiŝoj kaj skribaĵoj), malgraŭ li ne parolis ĝin, minimume al ni. Li ankaŭ nature lernis la rusan. Sinjorino Polnicky ne parolis Esperanton, sed ŝi parolis iom da angla, kaj parolis tre bone la germanan. Pro tio, Jim Ryan kaj mi povis paroli kun ŝi en la germana. Unu Usonano, lokala samideano, estis jam lerninta iomete pri la ĉeĥa lingvo en la universitato, kaj parolis ĝin iomete kun la gesinjoroj Polnicky. Mi tiam rimarkis, ke Esperantistoj estas precipe lingvouloj. Tiu renkonto estis iomete babilturma afero, sed ni lernis interparoli, kaj ĝi funkciis tre bone. Ĉiu Esperantisto en la grupo parolis ne nur Esperanto, sed ankaŭ lian aŭ ŝian denaskan lingvon, kaj minimume unu aŭ du pli da lingvoj. Mi ĝojis esti en tiu tajpo da grupo. Tio memorigis min pri mia tempo en Germanio, kie multlingveco ankaŭ estas trepli ofta afero ol en Usono.

Mi ankaŭ tiam rimarkis ke malgraŭ kelkaj uloj estis jam lerninta la anglan, ili ne ĉiuj povas paroli ĝin flue aŭ kun facileco. Estas multaj da uloj, por kiuj Esperanto estas pli bona elekto. Esperanto estas ja trepli facila fremdlingvo ol la germana, aŭ speciale la irana aŭ la ĉeĥa, malgraŭ kelkaj Esperantistoj estas la tajpoj de uloj, kiuj lernus tiujn lingvojn. Eĉ se multaj Esperantistoj scipovas aliajn lingvojn, ili plejparte volas uzi Esperanton. Esperanto nin unuigas, kaj kelkfoje ebligas alimaniere neeblan komunikadon.

En Aŭgusto, mi partoprenis en renkonto kun Bill Chapman, samideano de Kimrio en Britio. Li estis en nia regiono kun lia kimra kantogrupo, ĉar ili faris koncertojn ĉi tie. Malgraŭ li nature ankaŭ parolas la anglan, ni parolis kun li tute en Esperanto. Ni vespermanĝis kune en Etiopa restoracio. Tio estis nova sperto por li. Ni parolis pri multaj aferoj, precipe pri la situacio pri la kimra lingvo en Kimrio, ktp. Mi rerimarkis ke multaj Esperantistoj havas similajn interesojn kiel mi. Esperanto estas ne nur lingvo, sed ankaŭ ilo por renkonti ulojn kun similaj interesoj, precipe kiuj parolas pli ol unu lingvo kaj vojaĝas.

Esperanto estas ne nur lingvo, sed ankaŭ socialilo. Esperanto mem estas interesa punkto pri diskuto kaj interŝanĝo de ideoj. Mi jam partoprenis en kelkaj programoj pri internacia gastado, vojaĝo, kaj laboro. Mi estis gasto en Germanio, kie mi parolis nur la germanan. Mi ankaŭ gastigis kelkajn germananojn en mia domo, kiuj parolis nur la germanan, ne la anglan (ankaŭ kelkajn, kiuj volis nur paroli la anglan). Mi ankaŭ gastigis japananon, kiu nebone parolis la anglan (kiam mi ankoraŭ ne scipovis la japanan). Pli malfrue, mi loĝis en Germanio (dum unu jaro) kaj en Japanio (dum tri jaroj), kaj mi parolas nun ambaŭ lingvojn. Pro tio mi opinias, ke Esperanto-renkontoj havas meman karakteron. Ili ne pli bonas aŭ malpli bonas ol ne-Esperanto renkontoj. Ili estas aliaj eblecoj, tutsimple. Kaj iliaj partoprenantoj similas al mi kaj faras similajn aferojn ke mi. Esperanto ne antataŭigas aliajn internaciajn agadojn. Ĝi aldonas al ili.

Dum la unuaj du jaroj post mia Esperantiĝo, mi havis nur limitajn ŝancojn uzi Esperanton. Sed en la lasta jaro, mi ekrimarkis la eblecojn de la internacia lingvo.